Onomatopeja

Cały świat jest pełen dźwięków. Aby je oddać w tekście, musimy użyć wyrazów, które nazywamy onomatopejami.

Onomatopeja to figura retoryczna, która polega na doborze słów w taki sposób, aby naśladowały one dźwięki wydawane przez zwierzęta, przedmioty i zjawiska. Jest ona bardzo często wykorzystywana w poezji.

Onomatopeję możemy wykorzystać w utworze w różnej formie:

• wyrazów dźwiękonaśladowczych, np. dzyń-dzyń, miau;
• neologizmów – użycie w tekście słów, których nie ma w języku polskim, np. meow, woof-woof;
• wyrazów, których rdzeń stanowi onomatopeja, np. szumieć, buczeć;
• nagromadzenia fraz rytmicznych, które mają na celu przybliżenie brzmienia przedstawianej sceny (dobrym przykładem jest wiersz Lokomotywa Juliusza Tuwima).