Poprawna forma to “bękart”.
Bękart to dziecko, które nie pochodzi ze związku małżeńskiego. Wyraz ten, ze względu na swój negatywny wydźwięk, bardzo rzadko pojawia we współczesnej polszczyźnie. Znacznie częściej możemy się spotkać z neutralnym określeniem "nieślubne dziecko".
Zgodnie z zasadą polskiej ortografii samogłoskę nosową ę zapisujemy m.in. przed spółgłoskami zwartymi: p, b, t, d, k, g. W wyrazie “bękart” po samogłosce ę następuje mieszcząca się w tej grupie spółgłoska k, stąd poprawny jest zapis: “bękart”.
Przykłady:
Bękart był zwykle traktowany z pogardą.
Król Kazimierz Wielki był ojcem niejednego bękarta.
W dawnych czasach kobieta, która urodziła bękarta, okrywała się złą sławą.
Komentarze