Obie formy są poprawne. Ich użycie zależy od kontekstu.
Rzeczownik „bóg” zapisujemy małą literą, kiedy mamy na myśli bóstwo w religiach politeistycznych (uznających wiarę w wielu bogów) – jest to wówczas nazwa nieindywidualna. Także w znaczeniu: bezkrytycznie uwielbiana osoba lub rzecz.
Rzeczownik „bóg” zapisujemy wielką literą (Bóg), kiedy mamy na myśli bóstwo w religiach monoteistycznych (uznających wiarę w istnienie jednego boga jako władcę i stworzyciela świata) – jest to wówczas nazwa jednostkowa.
Przykłady użycia:
Chrześcijański Bóg jest władcą miłosiernym i sprawiedliwym.
Służba Bogu to sens mojego życia.
Starożytni wierzyli w łaskę i przychylność bogów.
Pieniądze były jego jedynym bogiem.
Komentarze