Poprawna forma tego rzeczownika to chuć.
Chuć oznacza żądzę, namiętność, zmysłowe pożądanie. Dawniej chuci używano także, gdy mówiono o ochocie lub woli działania.
Chuć staje się wyrazem archaicznym, najczęściej używanym w literaturze. Aleksander Brückner, językoznawca oraz historyk literatury i historii polskiej, zrównał ze sobą „chuć" i „chęć", nadając im to samo znaczenie.
Przykłady:
Wiosenna miłosna chuć krąży nad światem.
Poczuł jak ogarnia go chuć, wiedział już, że nie będzie mógł się powstrzymać.
Zwierzęca chuć opanowuje jej ciało kawałek po kawałku.
Komentarze