Poprawna forma to: „ironii”.
„Ironii” to forma dopełniacza, celownika i miejscownika rzeczownika „ironia”.
Końcówkę -ii piszemy w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku rzeczowników zakończonych na -nia, które w mianowniku wymawia się jako ńja, np. harmonia – harmonii, linia – linii (w przeciwieństwie do tych wymawianych jako ńa, np. dynia – dyni, kuchnia – kuchni).
Przykłady użycia:
Jego wypowiedź, niepozbawiona ironii, brzmiała jednak szczerze i autentycznie.
Nie silił się na uprzejmość i nie próbował kryć ironii w głosie.
Komentarze