Poprawną formą zapisu rzeczownika "nadzieja" w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku jest: "nadziei", natomiast forma fonetyczna oczywiście brzmi "nadzieji".
Pisownia uzasadniona jest faktem, że zakończenie to występuje bezpośrednio po samogłosce e. W podobnych przypadkach, gdy rzeczowniki w mianowniku zakończone są na -ja (a cząstka ta następuje po samogłosce) – zawsze w formie odmienionej zapiszemy -i, a wypowiemy -ji.
Przykłady:
Jestem pełen nadziei, ze nasza wyprawa dojdzie do skutku.
Kiedy zadzwoniłeś do mnie z tymi wieściami, pojawił się cień nadziei na rozwiązanie tej sytuacji.
Nie mam już nadziei na poprawę oceny ze sprawdzianu.
Komentarze