Poprawna forma to "ów".
Ów to zaimek, które może mieć różne zastosowanie, m.in. może towarzyszyć rzeczownikowi i wyróżniać kogoś lub coś spośród innych; może też oznaczać osobę lub rzecz bliżej nieokreśloną. Jego pisownia jest związana ze względami historycznymi - w języku prasłowiańskim zapisywano go jako ovъ i oznaczał coś, co znajduje się w pobliżu.
Przykłady użycia:
Ów mężczyzna nie pokazał się już więcej w tym parku.
Po wypadku ów człowiek niepostrzeżenie zniknął.
Komentarze