Poprawną pisownią jest tudzież.
Tudzież jest spójnikiem łączącym współrzędne części zdania i zdania współrzędne używanym w znaczeniu i, także, też lub oraz.
Poprawny zapis to ten z użyciem ż. Wynika to z zasady ortograficznej, która mówi, że w wyrazach niesamodzielnych (czyli spójnikach typu: tudzież, aż, ponieważ, itd.) na końcu wyrazu zawsze będzie występowało ż.
UWAGA: Tudzież należy do przestarzałych spójników, dziś używanych z rzadka, najczęściej w stylizacjach literackich. Należy więc pamiętać, że występuje ono w znaczeniu i, oraz, itd., a znaczenie albo, lub jest błędne mu przypisywane.
Przykłady:
„Zagadki, tudzież przypowiastki, powieści i porównania: Napisane przez L.K. z rycinami” to broszurka Ludwika Koncewicza z XIX wieku, która ma pouczać i edukować.
„Wołodyjowski rozochocił się bardzo i oficerów tudzież towarzystwo zaprosił na wieczerzę do siebie, a dla żołnierzy rozkazał wytoczyć jedną i drugą beczułkę palanki” (Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski).
Dzisiaj dziadowie przygotowali chałpę, siedli na ławie tudzież zebrali się wszyscy dookoła jakieby przy słuchanicy*.
*Słuchanica w gwarze góralskiej oznacza konfesjonał.
Komentarze