Poprawna forma to “uspokajać”.
Prawidłową pisownię czasownika “uspokajać” można łatwo potwierdzić, tworząc od niego czasownik dokonany “uspokoić”. Zgodnie z zasadą, jeżeli w czasowniku dokonanym występują przynajmniej 2 samogłoski o, to w jego formie niedokonanej na a zmienia się tylko ostatnia z nich.
Przykłady:
Zawsze muszę długo uspokajać moje dziecko, zanim przestanie płakać.
Tabletki, które łykasz, miały cię uspokajać, a wywołują efekt odwrotny.
Moja przyjaciółka lubi snuć czarne scenariusze, więc często muszę ją uspokajać i przekonywać, że nic złego się nie stanie.
Komentarze