Poprawnym zapisem tego rzeczownika to: czcionka.
Czcionką nazywany jest kształt i wielkość liter w druku lub prostopadłościan z odwróconą literą lub znakiem dającym odbitkę tej litery (tego znaku).
Pisownię wyjaśnia etymologia wyrazu. Staropolskie cztena to litera. Na drodze kształtowania się języka doszło do oboczności t:c (ć, ci), stąd dzisiejsza postać czcionki. Co ciekawe, niegdyś (na przełomie XIX i XX wieku) czcionkę pisano, pod błędną dziś postacią, trzcionka lub krotło.
Przykłady:
Minimalne wymagania maszynopisu znormalizowanego to czcionka 12 punktów.
Życie pisane jest grubą czcionką.
Pierwsze czcionki wypalano z gliny.
Komentarze